Przysiółki

Mała liczy aktualnie około 283 domy, podzielone pomiędzy szesnaście przysiółków. Największy z nich to Podkościele, a najmniejszy to Piterówka.
Budzikówka
Liczba mieszkańców: 64
Liczba domów: 14\
Budzikówka położona jest w zachodniej części wsi. Nazwa przysiółka powstała od nazwiska Budzik, najprawdopodobniej najczęściej występującego w tym regionie. W krajobrazie przeważają pola uprawne i lasy.
Dział I i II
Liczba mieszkańców: 77
Liczba domów: 22
Przysiółek ten jest najwyżej położonym przysiółkiem w Małej. Działy I i II od południowej strony sąsiadują z Brzezinami, od wschodniej z Glinikiem, od zachodniej z Kociomyślą. Znajduje się tam wyrzeźbiony przez Wojciecha Aleksandra Durka w 1937 roku Pomnik Chrystusa Króla. Został wzniesiony jako wotum wdzięczności za ocalenie wsi. W 2007 roku zajął I miejsce w konkursie „Siedem cudów Podkarpacia”.
Dziedzicówka
Liczba mieszkańców: 47
Liczba domów: 10
Znajduje się w północnej części wsi. W ukształtowaniu terenu przeważają wyżyny. Większą część terenu zajmują zabudowania. Nazwa pochodzi od nazwiska Dziedzic, ponieważ mieszka tam dużo rodzin o tym nazwisku.
Granice
Liczba mieszkańców: 46
Liczba domów: 13
Nazwa przysiółka pochodzi od znajdującej się tam granicy Małej z Niedźwiadą Górną. Przysiółek leży pomiędzy lasami. Ze względu na położenie geograficzne Granice podzielone są na I i II.
Jamszcze

Liczba mieszkańców: 79
Liczba domów: 16
Leży w południowo-wschodniej części wsi. Rzeźba terenu jest zróżnicowana. Większą część przysiółka zajmują pola uprawne. Z racji bliskiego sąsiedztwa z wsią Glinik mieszkające tu dzieci jeszcze do niedawna uczęszczały do szkoły filialnej w Gliniku na „Łysej Górze”.
Kociomyśl
Liczba mieszkańców: 128
Liczba domów: 26
Przysiółek ten leży w południowo – zachodniej części wsi. Większą część obszaru zajmują pola uprawne oraz lasy. W lasach zachowały się powojenne urwiska skalne.
Madejówka
Liczba mieszkańców: 87
Liczba domów: 18
Madejówka jak większość przysiółków w Małej swą nazwę zaczerpnęła od nazwiska mieszkańców, chociaż dzisiaj mieszkają tam zaledwie dwie rodziny Madeja. Znajduje się pomiędzy Budzikówką, a Miastem i Porąbką. W 1962 roku wybuchł tu pożar, w którym spłonęło 10 budynków.
Miasto
Liczba mieszkańców: 119
Liczba domów: 26
Przysiółek ten Znajduje się w centrum wsi, wzdłuż głównej drogi. Jest to najliczniej zabudowany region w Małej. To najbardziej rozwinięta przemysłowo część Małej, stąd prawdopodobnie pochodzi nazwa Miasto. Znajdują się tam dwa sklepy spożywczo – przemysłowe, oraz piekarnia. Prawdopodobne jest, ze w okolicy przysiółka znajdowały się bunkry Rosyjskie.
Miklosówka
Liczba mieszkańców:58
Liczba domów: 16
Przysiółek ten jest nielicznie zabudowany. Znajduje się tam przydrożna kapliczka Matki Bożej. Położony jest we wschodniej części wsi. W ukształtowaniu przeważają wyżyny.
Orkiszówka
Liczba mieszkańców: 106
Liczba domów: 20
Kolejny przysiółek, którego nazwa pochodzi od nazwiska mieszkańców. Teraz mieszka tam jedna rodzina o tym nazwisku. Domy oddalone są od siebie. Leży w zachodniej części wsi. W ukształtowaniu przeważają niziny.
Piterówka
Liczba mieszkańców: 39
Liczba domów: 8
Nazwa przysiółka pochodzi od nazwiska Pitera. Dzisiaj mieszka tam trzy rodziny. Teren jest zróżnicowany. W strukturze przeważają pola uprawne.
Podkościele
Liczba mieszkańców: 154
Liczba domów: 39
Ten przysiółek znajduje się we wschodniej części wsi. Jego nazwa wzięła się stąd, iż teren ten znajduje się poniżej kościoła lub w jego obrębie. To jednocześnie najniżej położona część wsi.
Szkoła w Małej oddana do użytku 26 września 1993r. Pełni ona nie tylko funkcję edukacyjną, ale stanowi centrum kulturalne i rekreacyjne wsi. W budynku znajduje się również biblioteka publiczna z kafejką internetową. Posiada także dobrze wyposażoną salę gimnastyczną. Po lewej stronie znajduje się „Dom Nauczyciela”.
Stadion, na którym swoje mecze rozgrywa LKS Mała. Ponadto jest to miejsce organizowania pikników rodzinnych, kiedyś zlotów motocyklowych, itp.
Porąbka
Liczba mieszkańców: 50
Liczba domów: 9
W ukształtowaniu przeważają wyżyny, znajduje się tam dużo pól uprawnych. Domy „rozrzucone” są na bardzo dużym obszarze. Na terenie przysiółka w lesie o nazwie „Kamyk” znajduje się ujęcie wody zasilające sieć wodociągową.
Rzeki
Liczba mieszkańców: 74
Liczba domów: 14
Znajduje się w południowo – wschodniej części wsi. W ukształtowaniu powierzchni przeważają wyżyny. Przez przysiółek ten przepływa jeden z dopływów Wielopolki.
Wieś
Liczba mieszkańców: 45
Liczba domów: 14
Znajduje się w środkowej części wsi w delcie rzeki. Większą część zajmują pola uprawne. Przez przysiółek ten przechodzą stacje drogi krzyżowe, prowadzące od kościoła pod Pomnik Chrystusa Króla.
Zagórze
Liczba mieszkańców: 66
Liczba domów: 18
Jest to przysiółek położony w północnej części wsi. Przeważają tam pola uprawne i lasy. Nazwa wywodzi się od tego, iż znajduje się on za górką.

Twórcy kapliczek dokładali wiele starań, by były jak najpiękniejsze. Niektóre ich elementy podrzeźbiali i wycinali, a dachy i daszki formowali w bardzo oryginalny sposób. Są też kapliczki skromniejsze, ale na swój sposób równie piękne. Kryją one pełne wyrazu rzeźby i obrazy świętych, które były dziełem anonimowych artystów ludowych. Fundatorzy kapliczek i krzyży przydrożnych sadzili zazwyczaj wokół tych obiektów drzewa: dwa lub cztery, zapewniając im zieloną i kwitnącą oprawę, cień i – co równie ważne – ochronę od piorunów. Żaden z nich nie powstał przypadkowo, każdy do czegoś nawołuje, przypomina o jakimś zdarzeniu. W czasie rozbiorów Polski stawianie krzyży i kapliczek było zabronione. Krzyże stawiano w miejscach ważnych, znaczących dla ludzi – przy kościele; w centrum osady lub wsi wyznaczając w ten sposób ich punkt centralny; na początku lub na końcu zabudowań wsi wytyczając jej granice; na rozstajnych drogach, gdzie żegnano odchodzących; w miejscu gdzie znaleziono kości ludzi dotkniętych zarazą lub poległych w potyczkach wojsk napoleońskich i szwedzkich. Stawiano je także przy ścieżkach prowadzących do lasu czy na skraju pól.
Krzyże stawiano też dla upamiętnienia nagłej śmierci. Kiedy człowiek zginął tragiczną śmiercią w wypadku, w wyniku zabójstwa, od uderzenia pioruna, wierzono, że jego dusza nie zazna spokoju dopóki nie zostanie postawiony przydrożny krzyż lub kapliczka. One miały zapewnić wieczny spokój. Takim krzyżem postawionym na miejscu zabójstwa jest krzyż w Bibieli. W tym miejscu idący na pielgrzymkę pobili się i w czasie bójki jedna osoba poniosła śmierć. W tym właśnie miejscu postawiono krzyż stuletni – od niepamiętnych czasów. Krzyże wznoszono nie dla swojej chwały, ale z myślą o potomnych, o przyszłych pokoleniach, by te kontynuowały dzieło praojców. Stanowiły one znak rozpoznawczy i wyraz pobożności mieszkańców Górnego Śląska, były świadectwem życia religijnego danej parafii, chlubą wioski, osady i miasta. Ich liczba świadczyła o religijności mieszkańców. Kiedy mijano krzyż stojący na początku lub końcu wsi czy miasta, zatrzymywano się, zdejmowano czapkę i odmawiano modlitwy. Formą oddawania czci krzyżowi było zdobienie go kwiatami i palenie przy nim świec. Do zwyczaju należy sadzenie drzew przy krzyżach, kapliczkach oraz figurach. Zwyczajem związanym z krzyżem było też zatrzymywanie się przy nim konduktu pogrzebowego, proszono wówczas Zbawiciela o miłosierdzie dla zmarłego. Przy krzyżu żegnano też poborowych idących do wojska i składano przysięgi w różnych okolicznościach.